Opis
Jeden z bardziej popularnych artystów okresu międzywojennej Polski, jako młody człowiek dużo podróżował. Urodził się w Massandrze na Krymie; poznał Petersburg i Wilno. W Charkowie w Szkole Sztuk Pięknych rozpoczął studia i współtworzył Związek Siedmiu, odwołujący się do estetyki futurystycznej, kubistycznej, a nawet dadaistycznej. Wraz z wybuchem rewolucji październikowej przeniósł się do Turcji, a potem został przyjęty do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, do pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego. Tu z awangardzisty stał się realistą i jednym z założycieli Bractwa św. Łukasza, realizującego ideały sztuki narodowej. Zaczął od namalowania tzw. cyklu łowieckiego: portretów chłopów i chłopek, nawiązujących do malarstwa renesansowego. Stopniowo jednak zaczął zwracać się ku surrealizmowi.
Eksperymentował na fakturze obrazu, używając piasku, tynku, a także kawałków tkanin, aby następnie zająć się również malarstwem ściennym. Pracował nad freskiem Bolesław Chrobry wytyczający granice Polski na Odrze; zaprojektował wystrój statku „Batory”; brał udział w przygotowaniach pawilonu polskiego na Wystawę Światową w Paryżu w 1937 r.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego był jednym z chętniej wystawianych malarzy, a jego prace trafiały do galerii na całym świecie, m.in. do Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, Brooklyn Museum w Nowym Jorku i Musée Rath w Genewie.
Wyjechał w 1939 do USA jako członek Bractwa św. Łukasza, które z inicjatywy ministra Becka zostało zaangażowane do prac przy pawilonie polskim na Wystawę Światową w Nowym Jorku. W USA porzucił malarstwo. Założył firmę Cordey China i zajmował się głównie ceramiką artystyczną, powracając do zainteresowań plastycznych z początku swojej kariery.
Zmarł w wieku 62 lat w Trenton w stanie New Jersey.
